Klatremus 4+!

I dag har eg gjort noke eg har utsatt så lenge at det er pinlig. Nei, ikkje tannlegen. Heller ikkje frisøren, gynekologen, psykologen (?), treningsstudio eller familiebesøk. Eg har vert i klatrehallen. Det burde vel ikkje vere noke å utsette? Sjølvsagt ikkje! Eg har berre utsatt det fordi det er langt vekk fra sentrum og eg veit ikkje kor eg skal gå frå busstoppen. I tillegg er det dyrt, og ein må låne sko (som andre med veldig stor sannsynlighet har svetta i før deg. Enjoy.)

Men i dag var eg, Daniel og Sunniva på klatretur. Min aller første, og Daniel sin aller første. Dermed blei Sunniva sikredame, mens vi ferske fekk boltre oss fritt langs dei mange veggane og fargerike taka. (Ikkje tak som i "tak over hodet", men som i "grep på klatreveggen".) Eg fekk låne sko av Sunniva. Trivdes kjempegodt, og er allerede på ebay for å sjekke ut brukt klatreutstyr, utenom sko såklart. Dei vil eg gjerne ha nye. Gleda meg til å ta fatt på ein ny hobby!

Dagens prestasjonar: lære seg knuter, buddycheck, korleis henge opp eit nytt tau i ei rute (prefekt gjennomført av Sunniva under sikring av Erik, med to ivrige elevar som publikum), klatre rute 4+.



Bildeserie følger:

 Sunniva imponera med utstyrsopplæring

Eg imponera - første klatretur!

 

Instruktør og sikringssjef Sunniva med eit representativt humør

 

D-DOG nesten på toppen! Tøffingen!

 

Jævla friskusgjeng.

Tusen fine turer og én trist

Ei dame eg lika ordentlig godt (til friskus å vere) er Cecilie Skog. Ikkje berre har ho den mest imponerande manken eg har sett i mitt liv, men ho er også tøffare enn dei aller fleste tog. Ho har nett gitt ut boka "Tusen fine turer og én trist", på vegne av mannen Rolf Bae. Han omkom i eit isras på K2 i 2008, der Cecilie sjølv var med på ekspedisjon.

Les meir om drømmedama på  heimesida hennas

Årest største fallskjermkalas

I dag er dagen: årsfesten til Bergen Fallskjermklubb. Festen der ein skal gå i kjole og pensko, drikke champagne  frå stettglas, treffe igjen gamle bekjente, klappe for talarane, danse swing, ha sex på offentlig toalett, overdrive alkoholinntaket, bli bært til nachspiel, slåss litt, spise nattmat, begynne å bli edru igjen i fem-tida på natta, drikke masse for å unngå å bli edru, ta første morrabussen heim, eventuelt bli på nachspiel til dagen gryr og invitere resten av gjengen med på Brød og Vin for å diskutere det som nettopp skjedde.

  

No er klokka 11.35, og eg har allereie hatt papmreseanse i dusjen (all body shave, hårkur, ansikstmaske, neglelakk, augebryn m.m). No skal min kjære Philip og gjesten vår, Yngve, til Samnanger saman med Knut, Richard og Øystein. Der skal dei ramle av ei fjellhylle. Gutta sin måte å pampre seg på før årsfesten. Skulle gjerne blitt med, men er langt ifra psykisk tilstede for å gjere eit lavhopp i dag.

Akebrett kjøpes!

Bergen er for tida den mest forurensa byen i Europa. I dei store nettavisene har dei bilder av Bergensområdet med eit teppe av smog over seg. Vi kjenner det på lufta vi puster og vatnet vi drikker.

Bilde henta frå bt.no 

Eg har hatt masse tid til eigen disposisjon denne veka, også kalt "ansvar for eigen læring". Med andre ord: lite å gjere på. Det har resultert i hyppige yogatimer, deilige middagsrettar kvar dag, nyvaska leilighet og reine kle, bakverk i frysen og i går; ein morgenfrisk rusletur på Fløyen.

Eg valgte å ta ein tur på Fløyen for å sjekke ut denne smog'en med mine eigne auge. Eg grugleda meg til å sjå dette tjukke, lysegrå eksosteppet over byen eg elska så høgt. Siden det var såpass tidleg (lenge før lunsj) var eg det einaste mennesket eg la merke til på heile vegen opp! I tillegg til det faktum at Fløysvingane er livsfarlege å gå i no når det er akesesong. Eg tryna berre ein gang.

Når eg omsider kom på toppen var det mange fleire folk. Dei hadde benytta seg av bana, trur eg. Iallfall var det plutseleg masse ski, akebrett, fransktalande backpackere og pittesmå mennesker med refleksvest overalt. Eg satte meg på den faste benken min og rota fram dette fra sekken:

 Brownies og kakao! Det einaste som fekk meg til å vandre videre istedenfor å snu når eg var komt halvvegs. (Ærlig talt, det var ein kamp mot glatt underlag.)

Men så var det store spørsmålet: kor eg denna smog'en som Bergens Tidende så vitterleg har fotografert tidlegare denne veka? Alt eg såg var dette:

Ein solfylt, rein, klar og vakker vinterby. Skuffelsen var jo tilstede, men rasjonell og positiv som eg er (i store dimensjona for tida) blei eg jo igrunn ganske glad. Det må jo bety at byen begynner å bli rein igjen.

Eg gjekk ned igjen og. Det var definitivt det farligaste eg har gjort i vinter, om ein ser vekk ifrå julefeiringa eg hadde med familien 23. desember. (Slips-på-hodet-tilstander der ja.)
Eg vurderte faktisk å stille meg opp utanfor barnehagen på Fløyen med "akebrett kjøpes"-skilt. Eg garantera at det er tryggare å ake ned Fløyen enn å gå, til tross for at eg på vegen opp såg nok akebrettdelar (ratt, seter, ski, avknekte plastbitar) til å bygge meg eit delebrett.

I dag fekk eg eit snodig, dog sjarmerande kompliment. Det var min kjære Philip som gjekk og tusla rundt i bokseren i dag morges då han såg på meg og sa: "Du burde vert stoppa ut."

Først tenkte eg; prata eg sååå masse?! Men han meinte jo berre at eg var søt.

Føyer seg inn i rekka av kule kompliment er har fått, ikkje langt unna Anders som farga håret mitt forleden dag og kommenterte den ufattelig nydelige kvitfargen eg hadde i huden. Som passa det raude håret perfekt. Heller bleik enn feik :o)

Pusefjas

 Edward Lurkepus aka Pjusken, korrekturleser bacheloroppgåva mi.


Dette innlegget er eine og aleine dedikert til familiekatta. Ho heiter Edward Lurkepus, og har sitt eige pass. Ho er vaksinert for utenlandsreiser og er slett ikkje småbereist (til katte å vere). Ho snakka både norsk og engelsk flytande, og ser ut til å kommunisere med både unge, gamle og på alle tenkelege dialektar.

Til tross for navnet har ho født fleire kull med topp intelligente kattungar, alle gitt bort til nøye utvalde personar med kraftige morsinstinkt og pedagogiske anlegg. (Viktig med god oppdragelse). Alt papirarbeidet i forbindelse med desse adopsjonane er det sjølvsagt Edward som har stått for. Ho er nemlig ganske så hardt arbeidande, til å vere såpass kattete. ("Kattelivet, akk! Sove, spise, kose og drite", seier folk. "Yeah right", seier Edward.)

Eg og Philip er så heldige å få dele livsfilosofiane våre med Edward i desse tider. Karoline hadde overhode ikkje hjarte til å sette ho igjen på Voss i jula, og tok ho like gjerne med på ferie til by'n. Bereist ja? Ho har budd i Dublin nokre år, men trivs best på den norske landsbygda. Musekebab er livretten, men ho spytta ikkje i skåla om ho får våtmat fra whiskas heller. Ifølge Karoline er det reker som lurer fram gliset hos denne katta, men ho er ikkje ei 45 år gammal, livsvant globetrottar frå Vestlandet for ingenting heller. Skal vere litt flott!

Her forleden dag tok ho fram bacheloroppgåva mi og las gjennom den, streka under alle feil og noterte litt tips i margen. Eg skal sende neste utkast til ho på mail (lurkepuz@hotmail.com) så ho kan følge med på utviklinga. Ho skal i tillegg lære meg litt tips til korleis eg kan sjarmere Philip med blikk og ynde. Ho gjer det heile tida, nemlig.

Katta mi er 1000 ganga bedre enn 85% av menneska eg veit om her i verda. Yeah!