If it's not on tape, it didn't happen...

Eit velkjent uttrykk i fallskjermmiljøet. Ein kan anta at det oppstod fordi fallskjermklubben utelukkande har det meste på video. Det er alltid ein eller anna luring som har video- eller fotokamera i umiddelbar nærhet når det skjer noko. Men i går skulle unntaket som bekrefta regelen sjølvsagt skje.

Vi står på Bømoen og følger spent med på landingane etter eit Malvinløft. Det er litt gusting i vinden, og den kjem frå ein velkjent turbulent retning. Dei kjem inn og landar fint, berre litt trekkspeltendensar på enkelte. Halvard kjem flygande innover og landar nærmt feltet, rett ved dei to trærne som har slakkline mellom seg. Det er litt småturbulent, og litt panisk velger hna å flare ganske kjapt like over bakken. I samme sekund tar vinden seg litt opp, og han blir kasta tilbake opp i lufta, kanskje 3-4 meter. Flare'n er brukt opp, og det ser ut til å bli eit nådeløst møte med moder jord. Men ifølge hoduvpersonen sjølv, var han til tross for høglytte rop,  "HELVETE!!" heilt klar på sine alternativer. Han blei kasta mot venstre, og der står det ...


(hold fast)

Ei trampoline. Omkrinsa av sikkerhetsnetting for barn, og 6-7 stenger på rundt 2-3 meter rundt, for å holde nettingen oppe. Men mannen er faen så treffsikker. Han landa MIDT i mellom alle faremomentene. Får seg ein vennlig sprett og ruller av kanten og ut gjennom sikkerhetsnettet. Neste gang treffer han bakken, men er straks på beina og hevder det ikkje gjorde vondt. Tilbake står publikum og lurer på om det er ok å le så vi griner.  Åshild som var på samme løftet løper for å sjekke om han er heil (legestudent og usedvanlig praktisk å ha med å gjere i slike situasjonar). Konklusjonen er null skader. Tandempassasjeren som står klar til å gå på neste løft har overhode ikkje peiling på kor mykje gratis underhaldning han har fått med i prisen.

Eg er lei for at eg ikkje kan illustrere dette stuntet. Ta gjerne direkte kontakt med Halvard for å høyre historien frå den aktuelle vinkelen. No må eg finne på noke som kan få meg til å slutte å le.

Dei siste vekene...

 ... har eg vert innom fem forskjellige hotell rundt omkring i landet. Til fornøyelse (og forundring) kunne bl.a. hotell Panorama i Trondheim skilte med både popcornmaskin og softismaskin, free of charge, for alle gjestane. Ellers har eg oppdaga at det slett ikkje er obligatorisk med denslags service for å tilfredsstille meg. Gje meg eit reint håndkle og ei god dyne, så kan eg sove neste kvar som helst.



Eg har tatt kjørt bil, buss, trikk, tog, fly, båt og sykkel, samt spasert ein god del. Og stått i heis. Av og til er heisane lange, og av og til er dei korte. Den heisen som var i Tyholt-tårnet i Trondheim var ganske lang, og tok oss 75 meter over bakken for å nyte utsikta over byen medan vi åt på Egon. Så roterte den i tillegg, til min store oppdagelse.

Den roterte ca ein runde i timen. Det føltes litt som eit solur, når vi omsiden hadde rotert halvanna runde og eg kunne vite kva klokka var.

Frilanslivet er ikkje så ille, men det kan vere ganske så utmattande å aldri vere heilt asvlappa. Derfor er eg takknemlig for å skulle tilbringe dei neste to vekene heime, bortsett frå ein kort tur til Stavanger med Kaia, og forhåpentlegvis treffe Ragnhild og kanskje også Camilla?

Siv: Eg og Camilla gjekk oss faktisk nesten vill i Venezia. Dessuten gadd vi ikkje å leige sånne gondolbåta, for den båten som gjekk i skyttel mellom byen og parkeringsplassen (ja, ein måtte køyre inn på eit svært parkeringsområde og ta båten derifrå) var eigentleg meir enn nok på det skitne vatnet. Sjå no berre sjølv:

"Hvor er willy?"
Og så åt vi ein pasta som smakte ingenting og kosta alt. Alt eg hadde i lommeboka iallfall. Så sånn var det!

Hermetiske pærer

Eg trudde eg skulle daue av latter i går på jobb. Eg havna i eit ganske koselig kaffeslaberas med heimesmurte brødskiver og denslags. Ganske grei jobb igrunn, så seint på ein torsdag. Men så kom det: åresalg.

Eg har ikkje vert med på åresalg sidan eg var med Besta i Kvammen kapell for kanskje 15 år sidan. Det var jo alltid spennande, og eg kan endå hugse rektor Einar som holdt oss på pinebenken med den trekkegreia, som er ein liten trekloss med kuler inni og så skal dei ristast og snus opp ned sånn at alle "hull" blir fylt med ei kule. Så kan den låsast og deretter lesast talla opp. Ekstrem-bingo, på ein måte.

Fant eit bilde av ein sånn! Skjønna ka eg meina?

Vel, uansett. Det var åresalg og premier. Eg syns igrunn det berre var nostalgisk og trivelig, heilt til min kollega bøyer seg over meg og seier: "Dæven.. Han vant ein boks hermetiske pærer..". Det var det einaste som ikkje stemte med mine erindringar av basarlivet som barn. Eg hugsar svære heimehekla sengetepper, strikkegensere, kaker, bøker, kunst og nips. Som oftast var det heimelaga ting og tang. Og gjerne store nytte- eller praktgjenstandar. Men her hadde altså ein av deltakarane stukke av med ein boks hermetiske pærer. Og dei var ikkje heimelaga. Tvert imot var dei kjøpt på Europris, etter merket å bedømme. Eg hiksta så tårene trilla lenge etterpå, og prøvde alt eg kunne å stoppe. Det var ikkje enkelt. Eg ler faktisk litt fremdeles. Basar er rett og slett ikkje kva det eingang var.

No er det straks helg. I morgon er det feiring av Bergen Fallskjermklubb sin 40års-dag, og det skal gjerast med stil. Middag og kalas på hotell Terminus, og min første fest (!) på veldig, veldig lenge. Gleda meg!