Ting? Kor?

Eg blei så smått inspirert av Voe si liste over "topp tre gode kjøp", der ho av mystiske årsaker legger ut bilder av seg sjølv og bijouteriet sitt. Eg kjenner meg straks igjen. Kan berre nett nevne Only-buksa eg (og Sunniva, etter inspirasjon frå Åshild) kjøpte i fjor haust, til 249,-. Den er vakker. Eg har og ei veske, eller to, kjøpt henholdsvis på Penneys i Dublin (3€) og markedet bak Nevskij Prospekt i St. Petersburg (650 RUB), som nærmast slåss dagleg om å få bli med meg ut. I could go on and on!

Men så går eg gjennom bildene mine på dataen, og kva ser eg? Ingen ting! Massevis av folk og ein god dose naturbilder, men ingen verdens ting. Eg tar altså ikkje bilde av gjenstandar. Her skal eg gjere eit forsøk på å visualisere dei siste bildene eg har tatt som har ein gjenstand i fokus:

Dette er eit stjerneskuddhjul. Brukast nyttårskvelden på følgande måte:
1. Fest stjerneskudd
2. Fyr på
3. Start elektrisk motor som får sykkelhjula til å gå rundt
4. Nyt synet og takk bestefar for god fantasi

Erdinger weissbier alkoholfrei, veldig god sak.

Grillmat på Skåtøy 1.mai-helga i år. Og eg begynner å forstå koffor eg ikkje tar bilder av ting. Det er jo ufattelig kjedelig å sjå på. Eg har prøvd å finne eit bilde av veskene mine eller buksa, men det ser ikkje ut til at dei har latt seg avfotografere så hyppig. Så kos dåke meg grillings, akoholfri øl og nyttårshjul så lenge.
(Forresten så fant eg eit bilde av den russisk veska, men grunna ekstrem festing på Tuborg Greenfestival og Fatboy Slim sin utekonsert i St. Petersburg føler eg det er mitt ansvar å skåne dei andre på bildet for å bli distribuert over internett utan samtykke. Det er jo slett ikkje sikkert dei hugsar at dei var der eingang.)

Framleis god søndag!

Glad i å låne, flink til å pante

Eg er veldig glad i pantereklamane med Odd Børretzen. "Skulle ønske eg kunne pantes", seier han med stjerner i auga. Og eg panta alltid flaskene vi har her i huset. Det er stort sett snakk om saftflasker og ein og anna julebrusflaske no i desse dagar. Ikkje noke å skryte av, sånn kronemessig. Stort sett er det panting for panting's sake. Bortsett frå éin dag i året - Philip sin siste juleeksamensdag. Det er blitt ein tradisjon at Philip avsluttar semesteret ved å invitere klassen sin på lunsj her hos oss. Først har dei eksamen, sånn omtrent fram til kl. 12. Derifrå går dei direkte på Knøderen for å spise brownies, og deretter straka vegen til vinmonopolet, og så heim til oss. No er klokka kanskje rundt 13-13.30, og dei har allereie venta lenge nok på å bli fulle - så ingen grunn til å drøye!

By the time I get home (ca 16.00) er det allereie eit høgt lydnivå i toppetasjen, og eg har to valg:
1. Bli med å drikke øl eit par tima, til dei stikker ut på Sotra på klassens julebord
2. Stikke

Det fins ingen mellomting. Heldigvis er klassen til Philip ein gjeng reale menneske med god humor og sans for fjas. Sannsynlegvis blir eg med å drikke ei øl eller to, før eg sender dei avgårde og kryssa fingra for at dei ikkje kjem tilbake for nachspiel når uteplassane stenger...

DÅ har vi litt pant, faktisk. I fjor hugsar eg at vi panta og spiste pizza for alle penga. Eg er i utgangspunktet flink til å levere tilbake når eg har lånt. Eit godt eksempel er sparebøssa mi. Der har eg eit x antal kronestykker på, og når det begynner å bli lenge sidan lønn, då er det godt å rote litt i sparebøssa og kjøpe trøstesjokolade. Men eg er god på å betale tilbake når eg har lånt pengar av meg sjølv.

Slutt å kline på offentleg plass!

Det er sannsynlegvis ikkje så sunt for meg å vere på juleshopping. I dag hadde eg ingen plana, og blei derfor med mamma til Åsane for å sjekke ut julehandelen der. Overraskande nok var det ikkje 200 meter kø ved inngangen til Arken, men derimot passe romslig i butikkane. Eg var storfornøgd. Tenkte; dæven, eg har kanskje forhåndsdømt juleshopping ganske kraftig i år. Konklusjonen min no i ettertid er at eg aldri hadde vert så lett til sinns i butikkane i dag viss det ikkje var for at eg er ferdig med alle julegåvene. Så eg shoppa igrunn mest til meg sjølv.

På vegen tilbake var det litt rush på bussen. Vi måtte stå, eller rettare sagt sitte på hjulbue-kassane fremst i bussen. Ingenting å klage på - ein heilt nydelig rosa himmel i skumringstimen, såg ut som eit silketeppe over sotra. Men så kom det eit skår i gleden. Eg hørte eit digert slafs rett ved mitt høgre øyre, og snudde meg til: dei nyforelska drittungane. Jenta var 17 og hinsides usikker på seg sjølv. Bleika hår, lue, uryddig sminke, tygga tyggis, sa nesten ingenting. Gutten var liten av størrelse, men ein svær pikk til sinns. Sikkert 19 år. Heilt tydeleg at det var han som gjorde jenta usikker på seg sjølv. Han såg ikkje glad ut. Dei klina heile vegen, konstant. Faen i helvete, slutt med det der folkens!! Grøss.

Mamma: "Det der kunne aldri Garret blitt med på!"
Meg: "Flott."