Gått fra vettet?

Dagen har komt. Dagen eg ikkje har heilt sett fram til, fordi den både er skummel og i mange tilfelle usikker. Eg snakkar om dagen for siste eksamen på eit fulltids bavhelorstudium. Dagen for å gå frå student til "ferdig utdanna" innanfor det faget ein har tråla gjennom kvar dag og kvar natt dei siste tre åra (og fire, i mitt tilfelle!). Det er ikkje berre berre å skulle godta seg sjølv som noko anna enn student. Kva med SIB-medlemskap og studentkort på bussen? Herregud, eg er då berre 22 år og langt ifrå klar for å betale ned på studielånet mitt?

Shit. What to do.

Den fine tolkeklassa mi. Nede frå venstre: Mona, Nina og Kaia. Oppe frå venstre: Kristin, Guro, meg, Andreas, Kirsten og Ragnhild. Eva Marie var ikkje tilstede.

Men eg har då allereie føresett at dette skulle skje. Så eg har rett og slett ordna meg med vidare studier, i tillegg til min nyerverva jobb som frilans teiknspråktolk i Hordaland. Eg skal til og med fortsette på samme skule, berre ei anna avdeling. Frå bachelorprogram i tolking for døve, døvblinde og døvblitte går eg herved over til avdeling for ingeniørfag og forkurs. Eg skal bli smart i tillegg til flink. Genialt, tenker eg. Kan med andre ord få stipend, trene på SIB, kjøpe billig busskort og håve inn gryn på den godt betalte jobben min. Spørsmålet er vel heller: skal eg studere på si, eller jobbe på si?

 I eit uttrykk heiter det å "gå fra vettet". Eg lurer iblant på om eg har gjort det. I det minste har eg rota det vekk og det ligg kanskje langt nedi sekken min i ei ubrukt lomme, men eg trur eg har det med meg overalt.